Twórczość często wyrasta z indywidualnych postaw, swoistego buntu czy sprzeciwu wobec stereotypów. Tworząc chętnie czynimy Inaczej, niekonwencjonalnie. Przeto należy dbać o tę inność, odmienność patrzenia na świat przez dziecko. Nie można zapominać o roli, jaką wypełnić powinno kształcenie poprzez sztukę, które jest ważnym środkiem wspierającym rozwój emocjonalny      i intelektualny.

            Sztuka rozbudza wyobraźnię plastyczną, inspiruje do poszukiwań i nowych rozwiązań. Kontakt z dziełem sztuki rozwija i pielęgnuje wrażliwość percepcyjną oraz naturalny zapał twórczy, wzmacnia także emocje estetyczne, uczy szacunku wobec sztuki, ale zarazem zmniejsza niepotrzebnie wyolbrzymiony przez współczesne czasy, dystans miedzy widzem a artystą.

Działania twórcze stanowią również punkt wyjścia do rozważań natury etycznej, które są tak istotne w wychowaniu dziecka. Wykorzystując gotowość twórczą ucznia i jego naturalną aktywność, stymulując jego chęć poznawania, trzeba spajać wiedzę o sztuce z przedmiotami innymi. Sztuka przecież nie jest zupełnie oderwana od rzeczywistości, stanowi jej integralną część, dlatego właśnie można ją łączyć z przedmiotami humanistycznymi i przyrodniczymi.

Sztuka pozwala nam przetworzyć rzeczywistość, którą filozofowie nazywają zwyczajną lub potoczną, na wewnętrzne widzenie niezwykłości. To, co widzialne i pospolite, może stać się pozazmysłowe, abstrakcyjne i niecodzienne, zintensyfikowane przez naszą rozbudzoną i bogatą naturę. Wówczas to wyobraźnia, wyzwolona od kanonów i schematów, suwerenna wobec granic, skomponuje naszą inność i indywidualność. Jeżeli nauczymy dziecko elastyczności i umiejętności podejmowania samodzielnych decyzji, mamy szanse na ukształtowanie oryginalnego dorosłego człowieka, który nie będąc artystą będzie twórczy, nowatorski i otwarty.